ریدتودریم اینجا جلوی من نشسته و من‌ را نگاه می‌کند، می‌شنود خوب هم می‌شنود و سعی می‌کند لبخندی به لب داشته‌باشد.

نوشتن، جوهره زندگیِ بخش محدودی از جامعه، ما آدمهای کلمه‌زیست. متاسفانه یا خوشختانه ما در کلمات زندگی می‌کنیم و فارغ از بزرگی، از چیستی نوشته، از اینکه چقدر اسم نویسنده روی تنمان می‌نشیند و چقدر نویسنده خوبی هستیم، فارغ از اینکه چه کاره‌ایم، جبری هست که باید بنویسیم، بنویسیم تا زندگی کنیم. اگر بعدا خواستند بگذارندمان، هم ردیف گنده لات های محفلِ کلمات. نخواستند هم؛ ما…ما کاری از دستمان برنمی‌آید. درست است که ما کلمات را جایی برای زیستن انتخاب کردیم اما واقع امر این است که ما کلمات را انتخاب نکردیم؛ یکجایی همان گوشه ها بساطمان را پهن می‌کنیم. جای دیگری برای زندگی به دلمان نمی‌نشیند. زندگی در کلمات اهمیت بیشتری از نشستن در ذهن مردم دارد. معتقدم آن ماندن، نمادی از موفقیت یک نوشته است و که گفته که ما باید بنویسیم برای موفقیت؟ پیرمرد درونم همیشه اعتقاد داشت همه ما داستانی، حداقل یک داستانِ لایق شنیدن داریم حالا از شما خواهش میکنم بعنوانِ آخرین خواسته پیرمرد، پیرمردی که چند وقتِ پیش من را ترک گفت، لذت شنیدن یک روایت، تنها یک روایت دیگر را به من بدهید.

با احترام، سجاد جوانمردی